Η «Σινδόνη του Τορίνο» ήταν για αιώνες ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα της Χριστιανοσύνης με εκατομμύρια προσκυνητές.

Ηταν, έλεγε η Παράδοση, το σεντόνι στο οποίο  τυλίχθηκε το σώμα του Ιησού μετά την Αποκαθήλωση απ’ το Σταυρό. Στο σεντόνι εκείνο, έλεγε η Παράδοση, υπήρχε το ίχνος απ’ το περίγραμμα του σώματος του Ιησού.

Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που, πριν μερικά χρόνια, κάποιοι ερευνητές κατέρριψαν τον Ιερό Μύθο: με αδιαμφισβήτητη  επιστημονική μέθοδο, απέδειξαν ότι η Σινδόνη δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το Ιερό Σάβανο. Γιατί, απλά, το ύφασμα της περίφημης Σινδόνης του Τορίνο, κατασκευάσθηκε πολλούς αιώνες  μετά τη Σταύρωση! (Δεν είμαστε σε θέση να σας πούμε αν η «Σινδόνη» εξακολουθεί να προσκυνάται κι από ποιούς).

Θα ήταν χρήσιμο ίσως, κάποιοι εδώ στο Κιλκίς να αποτανθούν στους αναφερθέντες επιστήμονες για να εφαρμόσουν τις αδιαμφισβήτητες μεθόδους τους εξετάζοντας κάποια Ιερά και Αχραντα που μεταφέρονται στο νομό μας, χάρις στη φροντίδα του τοπικού μας εν ζωή «Αγίου». Να εξετάσουν δηλαδή  τα «Αχραντα Πάθη» που μας ήλθαν από μια Μονή της Αιγιαλείας και που «απαρτίζονται», ακούστε: από ένα τμήμα του Τίμιου Ξύλου (αλίμονο αν έλειπε), ένα τμήμα του Ακάνθινου Στεφάνου, ένα τμήμα του Σπόγγου (χολή άμα και όξος), ένα τμήμα της περιπαικτικής Χλαμύδας και ένα τμήμα από το Βράχο που σφράγιζε τον Τάφο του Κυρίου. Τη «σύνθεση»  αυτή με τα Αχραντα Πάθη την κατείχαν δύο αδελφοί Παλαιολόγοι, Δεσπότες του Μοριά (όχι παίζουμε!) οι οποίοι την δώρισαν στον ανιψιό τους Λεόντα ο οποίος έκτισε τη Μονή στην Αιγιαλεία.

Μεγάλη υπόθεση, οπωσδήποτε. Να έλθουν όμως οι ειδικοί για να αποφανθούν περί της γνησιότητος των Αχράντων. Και κυρίως, αν καταστεί δυνατόν, να μάθουμε τι απέγιναν τα άλλα τμήματα του Στεφάνου, του Σπόγγου, της Χλαμύδας, του Βράχου Για το Τίμιο Ξύλο δεν λέμε, γιατί έχει αποδειχθεί  ότι τα τμήματά του ανά τον κόσμο και τους αιώνες  πρέπει να αποψίλωσαν σχεδόν ένα δάσος του Καναδά!

Ο Λέων ο Γ’ ο Ισαυρος, ως αυτοκράτορας του Βυζαντίου, είχε φθάσει στο μη περαιτέρω  περί τα 720 μ.Χ. με τα κειμήλια, τα λείψανα, τα Ιερά, τα Οσια κλπ. Ηταν η εποχή που η αγυρτεία μεσουρανούσε στα χιλιάδες Μοναστήρια, όπου κατάφευγαν όσοι ήθελαν να αποφύγουν τη στράτευση. Και τα Μοναστήρια αυτά βρήκαν το καθένα κι από ένα λείψανο Αγίου, Οσίου κλπ, η προσκύνηση  του οποίου από τους πιστούς απέφερε το προς το (πλουσιοπάροχο) ζην των αγυρτών «μοναχών». Ετσι την εποχή εκείνη, το ίδιο θαυματουργό λείψανο του τάδε Αγίου βρισκόταν ταυτόχρονα σε πολλά Μοναστήρια! Ο αυστηρός αυτοκράτορας τα συγκέντρωσε όλα και τα έριξε στον Κεράτιο Κόλπο. Ταυτόχρονα δε, κούρεψε «με την ψιλή» τους αγύρτες, αγιογδύτες μοναχούς και τους κατέταξε στο στρατό.

Φαίνεται όμως ότι τα λείψανα δεν έχουν τελειωμό. Και όσο ο κόσμος οδηγείται στην φτώχεια και στον πανικό για το αύριο, τόσο η προσφυγή στην προσκύνησή  τους θα γίνεται ευκολότερη, χωρίς έρευνα και έλεγχο. Οι κατατρεγμένοι και οι αδύναμοι θέλουν από κάπου να πιαστούν. Και φυσικά η άπληστη εμπορία εξακολουθεί να βασιλεύει. Το Φραγγέλιο του Ιησού τους έδιωξε απ’ το Ναό πολλούς αιώνες πριν. Δεν το φοβούνταν πλέον.

Να πούμε επιπροσθέτως ότι εκτός του Αχράντων Παθών, μας έρχεται πάλι η … φωτοτυπία της πράγματι Ιεράς Εικόνας της Παναγίας Σουμελά. Την πρώτη φορά ο «Αγιος» Κιλκίς την υποδέχθηκε στην ποντιακή Μεγ. Βρύση. Τώρα θα την υποδεχθεί στο ποντιακό Π. Αγιονέρι. Είναι λέει «πιστό αντίγραφο» της Εικόνας. Λες κι αν ξέφυγε καμμιά πινελιά του αντιγραφέως, κάτι θα συνέβαινε. Εννοείται ότι, την ίδια ώρα, άλλα, πολλά αντίγραφα της Παναγίας Σουμελάς μπορούν να βρίσκονται απανταχού της Υδρογείου!

Το σίγουρο εν τέλει, είναι ότι ο θησαυρός απεδείχθη άνθραξ, όσον αφορά στη διαδοχή του μακαριστού Αποστόλου! Η λειψανολαγνεία παίρνει διαστάσεις καθεστωτικής αντίληψης και όπως πάει, σε λίγο θα χαρακτηρίζει το νομό. Μια πρωτοβουλία από τους πολιτικούς μας ταγούς πιθανόν να ήταν χρήσιμη. Όχι με ακραίες παρεμβάσεις. Απλά χρειάζεται μια παράσταση και μια ενημέρωση του Αρχιεπισκόπου. Για να ξέρει ο άνθρωπος την πολιτεία  του προσωπικού του εκλεκτού. Το αύριο του τόπου (για να υπάρξει), χρειάζεται ορθολογιστική συμπεριφορά απ’ όλους. Πάνω απ’ όλα σοβαρότητα  και ρεαλισμό. Οχι αναμονή νέων θαυμάτων και θαυματοποιών. Αλλιώς, τα κανάλια, άλλο που δεν θέλουν.

Υ.Γ. Κάποια στιγμή στην π. Νομαρχία έγινε συζήτηση  για την αύξηση της τουριστικής ελκυστικότητας του νομού, συγκεκριμένα των Κρουσίων. Χρειαζόταν οπωσδήποτε  ένας μύθος: Οπότε ο ευφυέστατος Τ. Αμανατίδης βρήκε το «στόρυ»: Ο πασίγνωστος πλεονέκτης Μίδας παρακάλεσε τους θεούς να του δώσουν πλούτη με το άγγιγμά του. Το αίτημα ικανοποιήθηκε και ο Μίδας ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός. Χρυσός όμως γινόταν  και το ψωμί, το νερό, το φαγητό. Οπότε ο Μίδας παρακάλεσε τους θεούς να τον γλιτώσουν. Η οδηγία ήταν να πλυθεί στον Γαλλικό ποταμό. Γι’ αυτό και το ποτάμι μας είναι γνωστό για τον χρυσό που κουβαλούσε άφθονο!

Τέτοιος μύθος, μάλιστα! Χρυσοφόρος, αθώος και ακίνδυνος! (Μήπως ήταν κανείς μπροστά για να τον διαψεύσει;)